Grup Oluşması ve Gruplarda Tipik Çocuk Davranışları – Pedagoji Alanında İlgili Olanlar İçin İlginç Bir Paylaşım.
Grup Oluşması ve Gruplarda Tipik Çocuk Davranışları yazımla ebeveynlere ve aday olanlara faydalı olacağımı ümit ederim. Yeni bir gruba dahil olduğunuzda, içimizde karmaşık hislerin oluştuğu durumu bilirsiniz. Bir yandan belirsizliğin verdigi endişe ve gruba başarılı bir şekilde entegre olamamanın verdigi kaygılar, öte yandan yeni bir ortama girmenin verdiği merak ve ilgi. Bu durum grup üyelerin birbirleriyle nasıl geçindiğine bağlı olarak değişir. Özellikle çocuklarda grubun oluşması hassas bir dönemdir ki, uzmanlar tarafından profesyonelce takip edilmelidir. Bir grup nasıl oluşur?Çocuklar bu dönemde nasıl davranış sergiler? Bu gibi soruların cevabını bu yazıda öğrenebilirsiniz.
Aristoteles’den bilinen bir deyim vardır „Bir bütün, parcalarının tutarından daha fazladır” diye. Bu söz grupların sosyal etkileşim için taşıdığı önemi gösterir. Grubun çocuğun toplumsallaşması adına çok önem kazandığı görülmektedir. Kendi aralarında iletişimi, oynamayı, sorun yaşayıp-sorun çözmesini, birbirine destek çıkmayı…bu gibi bir çok kişisel gelişim içinde barındırır.
Profesyonel bir yaklaşım için konuyu teorik bazda ele almakta yarar var. Bernstein ve Lowy’nin, 1975 yılında 5 dönem modelli bir grup oluşumunu anlatıyorlar. Sonbaharda çocukların henüz yeni olduğu çocuk yuvalarında, başta tarif edilen durum söz konusu. Bu birinci döneme aynı zamanda yabancılaşma dönemi de denmektedir. Çocuklar birbirlerini tanımadıkları için yalnız oynamaları ve yetişkinlerin davranışlarına göre kendilerine yön tayin etmeleri bu dönemin tipik davranışlarındandır. Taki ilk irtibatlar kurulmaya başlayıncaya kadar.
Bununla birlikte ilk iletişim komplikasyonlarında olduğu ve iktidar kavgalarının ön görüldüğü oryantasyon dönemi gelir. Artık çocuğun toplum içerisinde kişiliğini göstermek istediği, kendi yerini aradığı dönem başlamıştır. Bunu her çocuk farklı yaşar. Kimi önergede bulunur, kimi her yerde söz hakkı ister, kimi de başkalarına saldırır; bazen de essiz, sakin, içine kapalı olarak bu dönemi atlatılır. Sonuçta birinci tanışma ağları oluşur.
Birbirlerinin gruptaki yerlerini öğrendikten, beceri ve zaaflarını tanıdıktan sonra güvenirlik ve samimiyet dönemi gelir. „Biz“ hissi gelişir ve grup tam anlamıyla oluşmaya başlar. Grup üyelerinin birlikte planlar yaptığı, topluca karar aldığı ve anlaşmalarda bulundukları gözlenir ve grup yapılanması oldukça güçlenir.
Diğer bir üst adım da farklılaşma dönemidir. Üçüncü döneme göre farkı öz sorumluluktur. Grup artık sorunları yetişkenler olmadan çözmesini bilmektedir. Bu dönem aynı zamanda bir grup için en ideal noktadır; çünkü bir çok güce sahiptir. Bunun yanında her cocuk kendi karakteriyle benimsenmiş, farklılıklara rağmen bir arabanın tekerleği gibi özel görülmektedir.
Son olarak da çözülüm dönemi gelir. İsmi çağrıştırdığı gibi ayrılık vaktidir. Genellikle çocuğun çocuk yuvasından okula geçmesiyle veya yıl sonunda gerçekleşir. Birinci dönemdeki gibi hislerin ortaya çıktığı bir zaman dilimidir. Bir yandan, ayrılığın verdigi acı diğer yandan yeni döneme olan merak ve istek.
Bu modelde şunu da belirtmek gerekir ki, bağların uzunluğu ve derinliğine ait genelleme yapılamamaktadır. Tarif edilen dönemler gerçekte aynı sırada da olmayabilir ve her grup üyesi de bulunduğu dönemi başkasından ayrı yaşıyor da olabilir. Günlük çalışma için bu teorinin getirisi oldukça fazladır. Çocuğun grup içerisindeki davranışına göre hangi dönemde olduğunu gözetlemek mümkündür. Mesela birinci dönemde korkuları yenmek adına kurallar çok faydalıdır ve gereklidir. Baska bir örnek ikinci dönemde tarif edilen özellikle çekingen çocuklardır ki, bu tip çocukların gruba entegre olmaları kişisel gelişim adına ve dışlanma yasanılmaması adına çok önemlidir. Grup lideri için başka bir örnek farklılık döneminde geri çekilmek ve gruba çok karışmamak, grup otonomisini sağlamaktır. Bu tür pratik örnekler grup oluşumun çocuğun kisisel ve toplumsal gelişimi için ne kadar önemli bir bilgi oldugunu bir daha belirtir.